Dag 11) Family Free Limpopo
Vandaag is het vrijdag 10 februari, mijn verjaardag. Ik doe eigenlijk bijna nooit iets met mijn verjaardag. Sterker nog, vaak vergeet ik het volledig, niet gewend om het te vieren.
Gisteravond zei ik pas tegen Ntemby, de programma manager, dat vandaag mijn verjaardag is. Ik moest het vertellen, maar kies voor dit last minute moment zodat zij geen kans ziet een surprise party voor mij te organiseren. John? Die zal het niet verraden, hij slaagt er niet in dat soort dingen te herinneren.
Op 10 februari werden we om 8:30 van het Fairview hotel opgehaald. We gaan naar Qiyani, waar we rond 10 uur aankomen. Ik ben er inmiddels aan gewend om uren lang te rijden. Dat vind ik hier niet erg, omdat dit gebied naast gigantisch ook zo pittoresk is. Ik geniet ervan de "paysage" te bewonderen. Vanuit de auto verandert het uitzicht continu en werkelijk alles lijkt op een schilderij, schitterend.
In Qiyani treffen we ruim 40 oma's en een paar opa's. De lay counselor introduceerden zichzelf op een bijzonder manier: je moet je naam vertellen, de naam van je ouders en je grootouders tot 4 generaties. Als je afkomstig bent uit het gebied is de kans groot dat je met iemand gerelateerd bent of dat veel mensen in het publiek toch je familie kennen. Ik vond dit echt mooi.
De bijeenkomst van vandaag staat in het teken van kennis over hiv. Hun kinderen of kleinkinderen zijn geïnfecteerd of zijn slachtoffers van een ziekte waar ze als opa of oma weinig van weten. Hoe kunnen ze de kinderen het best steunen? Hoe kunnen ze hun kleinkinderen die besmet zijn met hiv opvoeden? Vaak komen zij er veel later achter, na de dood van hun eigen kinderen, dat hun kleinkinderen hiv-geïnfecteerd zijn. Hier kunnen ze op de steun van Orange Babies rekenen en leren wat ze moeten doen en waar ze hulp kunnen vragen als het nodig is. Ik kijk naar hen. Ze zijn heel divers in leeftijd, en zitten heel rustig naar de counselors te luisteren. Onze counselors zijn van een nieuwe generatie, toch begrijpen ze dat ze van deze jongere mensen moeten leren. Wauw, ik heb zoveel bewondering voor hen.
Ook onderwerpen als taboe rondom hiv/aids en exclusief borstvoeding worden toegelicht. Wat betekent het als een baby van een hiv-geinfecteerde moeder alleen borstvoeding kan krijgen? Zelfs geen water als de baby huilt en de moeder afwezig is. Borstmelk is super zacht. Iets anders (water, eten,...) zou te zwaar zijn voor de darmwand van de baby, daardoor kunnen er kleine scheurtjes in de darmwand ontstaan. Als daarna borstvoeding (borstmelk bevat het hiv-virus) wordt gegeven, bestaat de kans dat via scheurtjes de baby toch geïnfecteerd raakt.
Tussen de verschillende toegelichte onderwerpen, wordt gezongen en gedanst.
Ik geniet er enorm ervan. Misschien omdat het precies zo ging bij mijn eigen familie. Het zingen en dansen helpt enorm. De zorgen worden gedragen door iedereen, de dans stappen zijn zeker zwaar in het begin. Je wordt soms zelfs onder je armen gedragen. Je moet dansen, je moet het gezang bij je binnen laten dringen. Langzamerhand voelen je voeten minder zwaar en ga je dansen, zingen, huilen, lachen. De zorgen zijn dan niet weg, maar voor even...zijn ze draagbaar of krijg je de energie om daarna harder te vechten, op zoek naar een oplossing. Ik ken dit. Ik werd er gelukkig van.
Op een gegeven moment worden we uitgenodigd een gebouw binnen te gaan. Even dacht ik omdat het te warm was, maar eenmaal bij de voordeur zie ik de mooi aangeklede tafels. Ik kijk naar John, aan zijn smile en houding begreep ik meteen dat dit voor mijn verjaardag bedoeld is. Ik kijk naar die oma's prachtig gekleed ...mijn hart gaat tekeer in mijn borstkas. "We zijn blij hier te mogen zijn. We zijn zo dankbaar dat Baba hier vandaag bij ons is, op zijn verjaardag, een bijzondere dag. We zouden eigenlijk hem hier willen houden, dan geven hem een stuk grond waarop de hele community een huis voor hem zal bouwen." Dat zei een van de oma's. Daarna is iemand van de gemeente huis aan het woord.
"Niet emotioneel worden" fluister ik naar mezelf. Ik hou mijn ogen dicht, gezicht omhoog, hard concentreren en wachten tot de emotie onder controle is. Ik kom woorden tekort en een simpel en hartelijk dankwoord leek mij het best. Er wordt nog meer gezongen, gedanst en heerlijk gegeten. Fantastisch!
Op gegeven moment geeft Ntemby aan dat het tijd is om door te gaan naar het volgende programma onderdeel, een hiv-testing campagne in een middelbare school (Mukula secondary school). Veel tieners staan te wachten, meer dan 500. Mokgadi neemt de microfoon en begint informatie te delen. 48 Hiv testen worden gedaan, gelukkig allemaal negatief. Er worden 3 tieners positief op zwangerschap getest. De zon was veel te sterk om de tieners veel langer laten wachten. Ik ben blij dat we de adolescenten kunnen bereiken en hen bewust maken over hiv/aids. Het begint met testen zeg ik altijd, en dat hebben ze net gedaan.
