Orange Babies directeur en oprichter Baba Sylla heeft Thuli voor het eerst bezocht tijdens zijn reis naar Afrika in september 2016. Hij deelt zijn ervaring van de ontmoeting met Thuli:
''Tijdens de laatste dagen moest het Orange Babies team in Limpopo hard vechten om Thuli, een meisje van 13 jaar, te redden. Het komt in Limpopo helaas nog vaak voor dat we onnodig mensen aan aids verliezen. Dit is vreselijk en als het om kinderen gaat is het nog moeilijker… Ik hoopte dat we Thuli op tijd zouden bereiken . Thuli is zelf haar moeder kwijtgeraakt aan aids toen ze nog maar 2 jaar oud was. Als hiv-positieve baby was Thuli zelf vaak ziek. Haar oma moest al voor haar eigen zieke dochter zorgen. Dit was intensief, moeilijk en emotioneel uitputtend. Ze wilde dit niet opnieuw meemaken. Dit kan de reden zijn dat Thuli haar medicijnen niet correct kreeg toegediend . Ze was uitgeput door het zorgen voor haar eigen dochter, en er was geen kracht meer over voor haar kleindochter.
Dit kleine meisje werd vaak ziek, maar ze is een vechter en bleef leven. Haar oma is inmiddels gestorven en heeft een ziek meisje achtergelaten. Thuli moest daarom bij haar tante wonen, maar zij wilde niet voor haar zorgen. Het waren de buren die haar vaak naar het ziekenhuis brachten. Orange Babies werd op dat moment ook verwacht in het ziekenhuis. Thuli was in het ziekenhuis, maar ze kon niet wachten. Ze was te moe en had te veel pijn. Volgens de verpleegster in het ziekenhuis moest Thuli direct intensieve zorg krijgen, anders zou ze het niet halen.
Eenmaal bij de tante van Thuli aangekomen nam onze counselor Thembisa direct de regie. Thembisa heeft het ook gered ondanks haar aids besmetting. We troffen het meisje aan. Als ze hoestte, voelde je de pijn door merg en been. Ze wilde liggen. Ik keek naar haar, ze huilde niet. Zelf durfde ik daarom ook niet te huilen. Ik liep even de kamer uit om dat uit haar zicht te doen. Daarna ging ik weer snel naast haar zitten om haar te steunen.
Onze counselor Thembisa was gefocust. Ze praatte zacht met Thuli, ze moedigde haar aan om te eten. Dat was moeilijk, omdat haar mond pijn deed door een opgelopen schimmelinfectie. Mokagadi hield haar tegen haar eigen lichaam aan, waarna ze wat water dronk en de tijd nam om wat pap te eten. Helaas lukte het haar niet om dit binnen te houden. Ze was uitgeput. Thembisa maakte haar schoon, terwijl ze zacht tegen haar bleef praten tot ze weer rustig werd.
Wat konden we doen? Haar tante was afwezig. We hebben een goed gesprek gehad met de man van haar tante, die zich eigenlijk nooit heeft afgevraagd wat er aan de hand was met Thuli. We hebben gepraat met de buren en met de verpleegster in het ziekenhuis. We zijn weer terug naar Thuli gegaan om naar de medicijnen te kijken die zij 2 keer per dag moest slikken. Ik zag 3 gigantische tabletten die ze oraal zou moeten innemen… Onmogelijk, dacht ik. Op dit punt voelde ik me machteloos.
Thembisa beloofde mij dat ze dagelijks een bezoek aan Thuli zou brengen om haar o.a. te helpen met het toedienen van haar medicijnen: ‘’Baba, I swear. I wil do anything in my power to take care of her. I know what to do because I have been there. Trust me". Dit waren de woorden die ik nodig had om het te kunnen opbrengen om te vertrekken.
Ik heb mijn eigen verhaal aan Thuli verteld. Toen ik 12 was wilde ik namelijk liever dood dan leven. Ik zei tegen haar: I am right here. I made it thanks to the help of many people. You will make it too. From now on, we will stay together, with many other friends. I am certain all my friends from Orange Babies will become your friends too.
Het is zo. Veel mensen hebben mij geholpen om weer zin in het leven te krijgen. Ik, samen met vele anderen, zijn nu klaar om haar te helpen. Dit kan alleen als ze samen met ons blijft vechten. Dit heeft ze beloofd.''
